10 jan, 2016

AU REVOIR MONSIEUR AZNAVOUR

Tien uur ’s ochtends, zal ik of zal ik niet? Mijn vinger twijfelt bij het plaatsen van de bestelling, twee kaartjes à 95 euro voor het concert van Charles Aznavour dezelfde avond. Een bak geld voor een 91-jarige zanger die afscheid komt nemen van zijn Nederlandse fans. Toch bestel ik ze. Dit is mijn laatste kans en die grijp ik met beide handen aan, of het nou tegenvalt of niet. Wie zal ik meevragen, wie zegt er net zo impulsief ja als ik tegen die idioot dure kaartjes die ons op een houten stoeltje bovenin de Heineken Music Hall brengen. Mijn Franse vriendin zegt gelukkig ook direct ja: “Oh, wat zal mijn moeder jaloers zijn als ik haar morgen bel”, roept ze door de telefoon. En dat is nou precies mijn twijfel, een icoon, van generaties voor mij, werkt dat nog?

Aangekomen concluderen we vrolijk dat we de gemiddelde leeftijd ver naar beneden halen, maar nuchter constateren we ook dat onze beurs beduidend dunner moet zijn dan die van mensen die verder vooraan vele honderden euro’s meer kwijt zijn dan wij. Om nog maar te zwijgen van de vip-balkons aan de zijkanten waar de gasten in luie fauteuils bier en bitterballen kunnen nuttigen. Als een echte royalty-watcher spot ik Matthijs van Nieuwkerk, Ivo Niehe en Addy van de Krommenacker.

Na een swingend optreden van de Nederlandse dames van Zazi wordt het stil en wordt het licht gedoofd. Dan betreedt monsieur Aznavour het podium, onmiskenbaar vanwege zijn loopje en kaarsrechte houding. Zijn eerste lied is direct actueel, Les Émigrants met de zin: “Déterminés pour leurs enfants, à faire un monde différent”. Het raakt me direct, de man blijft vinden dat hij de wereld een boodschap moet brengen, of dat nou is om samen met vluchtelingen een betere wereld te bouwen, of om je te waarschuwen dat niet elke vriend je vriend is, zeker niet als je beroemd bent zoals in ‘Mon ami, mon Judas’, Maar het gaat vooral veel over de liefde. Het duet, gezongen met zijn dochter Katia, ‘Le Voyage’ beschrijft hoe zij leeft om haar dromen te gaan vervullen die nog voor haar liggen terwijl de oude man steeds meer verdwijnt in zijn herinneringen van wat was. En natuurlijk zingt hij mijn favoriet, de ode aan alle vrouwen vervat in dat ene woordje ‘She’, de ultieme liefdesverklaring.

Matthijs van Nieuwkerk noemde hem broos, dat vond ik helemaal niet. Ik vond hem geestig, scherp, nog steeds charmant met zijn rode bretels en bijpassende rode sokken en vooral een professional. Wat hij daar deed zie ik zelfs weinig mensen van 71 nog doen. Natuurlijk is hij 91, maar nog steeds geniet hij met volle teugen van het leven, de liefde en vooral van dat alles delen met zijn publiek. Bij tijd en wijle rolden de tranen over mijn wangen van de prachtig gekozen woorden, zoals hij uitlegt: “Eerst schrijf ik de tekst, want de poëzie mag nooit ten koste gaan van de melodie.” Dit was de eerste keer dat ik hem zelf zag en hoorde, en de laatste keer, merci monsieur Aznavour, au revoir.

Trackback URL: https://uitroepteken.eu/2016/01/10/au-revoir-monsieur-aznavour/trackback/

Leave a comment:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *